Dwa i pół metra dzianiny wiskozowej, zużyte niemal co do najmniejszych ścinek. Sukienka tak prosta, że śmiać mi się chciało, iż w ogóle zastanawiałam się, jak ją uszyć :)
Góra (stanik) - ze złożonego na pół prostokąta (podwójna warstwa), zszyty na plecach. Na środku dekoltu z przodu przeszyłam (ręcznie) ściągając nitkę w takie małe marszczenie. Ramiączka - z prostokątów. Wymiary - dopasowywałam na sobie. Pasek (podwójna warstwa, żeby się nie wyciągał, jedna z warstw podklejona flizeliną), przód i tył - prostokąty. Wiązania - tak samo.
Tylko dół nie jest prostokątem, skroiłam lekko rozkloszowany - na tyle, na ile wystarczyło mi materiału. Generalnie całą sukienkę rozplanowałam sobie tak, żeby wykorzystać cały kupon (cel: jak najbardziej obszerny dół, a reszta - na ile wystarczy materiału).
Dzianina jest bardzo rozciągliwa, zamek jest zbędny. Za to wiązanie sprawia, że mimo swojej rozciągliwości góra trzyma się blisko ciała. Dolnej krawędzi nie wykończyłam, lubię, kiedy tak lekko, swobodnie się układa. Na jednym z boków pozostawiłam rozcięcie do kolan - eksperymentalnie (zawsze mogę jeszcze zaszyć), ale chyba mi się podoba.
I tyle :) Lekka, wygodna kiecka, co praktycznie się nie gniecie (niech żyje wiskoza!).
 |
| Co ci moi ludzie tu znaleźli, że stoją i stoją, zamiast iść dalej... |
Kiecka wygląda na skomplikowaną, a tu proszę... Bardzo fajna. I w moim ulubionym ostatnio kolorze. To teraz tylko czekać pogody na takie lekkie ubrania.
OdpowiedzUsuńDzięki :)
UsuńOj, czekam ja tej wiosny... Nawet nie wiem,jak nazwać to nijakie coś, co mamy teraz za oknem. Zima to nie jest (mam jeszcze w doniczkach przed domem letnie kwiaty i mają się całkiem dobrze, tak - te z ubiegłego lata), na wiosnę jeszcze za zimno (choć hiacynty i tulipany już wschodzą, o dobry miesiąc za wcześnie). Brrr... Nie znoszę pluchy.