Muchomorek

Mam straszne zaległości. Może nie tyle z szyciem, bo raz po raz udaje mi się ukraść chwilę przy maszynie, co z fotografowaniem i pokazywaniem uszytków.

Będzie więc na szybko. Nie lubię szyć dzianin, dlatego właśnie postawiłam sobie zadanie na jesień, aby poćwiczyć trochę z nimi. Na początek czerwona dzianina wiskoza z lycrą, w drobne białe groszki.

Miałam gdzieś w głowie wizję bluzki kopertowej z tego właśnie materiału. Ale szukać pasującego wykroju? Żaden mi nie odpowiadał. Wzięłam więc taki już sprawdzony - model 122 Burda 3/2010, to nic, że w oryginale jest wiązany w pasie. Wiązania pominęłam, materiał dopasowałam na sobie, zszyłam boki. Na przodach dodałam trochę szerokości (marszczenie na szwie ramienia - moim zdaniem dzięki dodatkowym paru centymetrom lepiej się układa).

Wszystko byłoby ok, gdybym uwzględniła, że ta dzianina bardzo się naciąga. Zaczęły mi się tworzyć luzy, to tu, to tam, a kiedy próbowałam je zniwelować, całość zanadto się naciągała. Machnęłam ręką. Bluzka jest dopasowana tam, gdzie powinna, a luzy zależą od ustawienia ramion. Nauka na przyszłość, by lepiej przemyśleć model.

Z 1,5 mb dzianiny wystarczyło na bluzkę kopertową z długim rękawem, na bluzkę dla Młodej i zostało mi jeszcze trochę ścinek - mogę pomyśleć o spodenkach, legginsach dla niej, albo czapeczce na wiosnę? 

Szew ramienia jest w tym wykroju trochę przesunięty do przodu. Marszczenie - dodane przeze mnie, materiał lepiej układa się na piersi.

Jedyna okazja, gdy miałam okazję zrobić zdjęcia (= pogoda + towarzystwo), a ja zapomniałam aparatu. Dlatego tylko taka jakość.

Bluzka-tunika dla Młodej odrysowana z jednej z jej bluzeczek. Byłam naprawdę dumna z siebie, gdy udało mi się wykończyć dekolt tasiemką z tego samego materiału. Ba, nie tyle dumna, co zaskoczona, że się udało :) Rękawy są całkowicie improwizowane, ciachnęłam je bez żadnego wzoru, ot tak, przymarszczyłam i wpasowałam.